Windsurfen is mij met de paplepel ingegoten. Mijn beide ouders waren fanatieke windsurfers. Al als klein meisje stond ik aan mijn vaders been op de surfplank.
Ik was een lief maar erg onzeker kind, met weinig zelfvertrouwen. Fysiek was ik erg sterk.
Vroeger droomde ik er al van om professioneel windsurfer te worden. In mijn dagboek schreef ik dat ik óf pro windsurfer óf ninja wilde worden.
Naarmate ik ouder werd vervloog die droom langzamerhand.
Ik haalde mijn zwarte band jiujitsu toen ik 18 was. Toch een soort van ninja 😉 In 2008 ging ik 3 maanden naar Brazilië om te windsurfen.
Dat veranderde alles. Daar waren allemaal pro windsurfers aan het freestylen. Wauw! Dat wilde ik ook.
Ik pakte het (heel) snel op. Ik was al 21, erg ‘oud’ om te beginnen met freestyle. Ik leerde erg snel, en na Brazilië wilde ik maar een ding: beter worden!
Iedereen zei dat ik te oud was om in de top te komen. Maar ik ging ervoor en gaf niet op. Mijn allereerste WK was in 2010 in Lanzarote, ik werd laatste. Weer kreeg ik te horen dat ik te laat begonnen was. Ik trainde nog harder, nog meer.
In 2013 werd ik Vice World Champion Freestyle.